Yaklaşan Kıyamete Hazır mısın?

Zamanın akışı içinde her şeyin bir sonu olduğu gibi, bu âlemin de bir sonu vardır. İnsan, bazen günlük hayatın koşuşturmasına o kadar dalar ki, bu büyük hakikati unutur. Sabah işe yetişme telaşı, akşam evdeki sorumluluklar, hafta sonu planları… Hepsi o kadar gerçek ve acil görünür ki, ölüm ve ötesi sanki uzak bir masal gibi gelir. Oysa Kur’an-ı Kerim bize apaçık bir hakikati hatırlatır: “Her canlı ölümü tadacaktır.” Bu ayet sadece bireysel sonumuzu değil, kâinatın büyük sonunu da işaret eder. Peki, biz bu işareti ne kadar ciddiye alıyoruz? Yaklaşmakta olan o en büyük gerçeğe karşı iç dünyamızda ne gibi hazırlıklar yapıyoruz? Kıyamet denilince birçok insanın aklına dağların un ufak olduğu, yıldızların döküldüğü, denizlerin kaynadığı o dehşet verici sahneler gelir. Evet, bunlar olacaktır. Fakat asıl mesele bu görüntülerin ötesindedir. Kıyamet, yaratılmış her şeyin Yaratıcı’sına döneceği, her gizlinin açığa çıkacağı, yapılan en küçük iyiliğin de en ufak kötülüğün de karşılığının eksiksiz görüleceği mutlak adalet günüdür. O gün için hazırlanmak, sadece korkup ürpermek değil, bilinçle ve sorumlulukla yaşamayı gerektirir. Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) bize bildirdiği alametlere baktığımızda, birçoğunun şu veya bu şekilde tezahür etmekte olduğunu görmek, kalbi duyan bir mümin için derin bir tefekkür ve teyakkuz sebebidir. İlim kalkıp cehaletin yaygınlaşması, insanların kısa zamanda çok yol alması, zinanın açıktan işlenir hale gelmesi, depremlerin çoğalması, fitnelerin her yanı sarması… Bu haberler, bize son perdenin yaklaştığını fısıldayan ilahi ikazlardır. Mesele, bu ikazları duyup geçmek değil, onlarla yüzleşmek ve “Peki, ben ne yapmalıyım?” sorusunu samimiyetle sormaktır. Kıyamete hazır olmak demek, hayatı anlamlandıran en temel gerçeği sürekli hatırda tutmak demektir. Bu hatırlayış, insanı gaflet uykusundan uyandırır. Dünyanın geçici süsüne kanmaktan, mal mülk hırsından, başkalarına üstünlük taslama hastalığından korur. Kişiye, her an Rabbi’nin huzurunda olduğu şuurunu verir. Bu şuurla yaşayan bir insan, yalnızken de kalabalıkta da aynıdır. Hakkı gözetir, adaletten ayrılmaz, merhameti kuşanır, elindekini paylaşır. Çünkü bilir ki, yaptığı her şey kaydedilmekte ve asıl karşılığını o büyük günde görecektir. Modern hayat, insanı “şimdi”ye ve “burada”ya hapsetmek için özel bir çaba içinde gibidir. Reklamlar, sosyal medya, sürekli bir tüketim çılgınlığı, bizi ebedi gibi görünen bir “dünya hayatı” illüzyonuna sokar. Sanki hiç ölmeyeceğiz, sanki buradan asıl yurdumuza hiç göç etmeyeceğiz gibi yaşarız. Bu, şeytanın en kadim ve en etkili tuzağıdır: Unutturmak. İnsanı sonunu unutturarak, sorumsuzca ve anlamsızca yaşamaya sevk etmek. Kıyamet inancı ve bilinci, işte bu tuzağa karşı en sağlam kalkandır. O halde, her birimiz kendi içimize dönüp sormalıyız: Ben, bu kaçınılmaz sona ne kadar hazırım? Hazırlığım, sadece dilimdeki bir “inandım” ifadesinden mi ibaret, yoksa tüm hayatıma sirayet eden bir dönüşüm mü? Namazlarım, o büyük hesap günü için bir sığınak inşa ediyor mu? Sabrım, şükrüm, tevekkülüm, o zorlu günün yükünü taşıyacak kadar güçlü mü? Elimdeki nimetleri, o gün bana şefaatçi olacak hayırlara dönüştürebiliyor muyum? Son söz olarak şunu diyelim: Kıyamete hazır olan, aslında hayatı en doğru, en anlamlı ve en güzel şekilde yaşayan insandır. Çünkü o, geçici olanla kalıcı olanın farkındadır. Toz pembe hayaller peşinde koşmaz, ama karamsarlığa da düşmez. Yaptığı her işte bir sorumluluk, kurduğu her ilişkide bir hesap bilinci taşır. Ölümü ve ötesini unutanların dünyasına dalıp kaybolmaz. Rabbine doğru yapılan bu uzun ve anlamlı yolculukta, her anını bir hazırlık fırsatı olarak görür. Hazır mıyız? Cevap, bugün seçtiğimiz her kelimede, attığımız her adımda ve kalbimizde yeşerttiğimiz her niyette saklı. Zülkarneyn ÇiftBoynuz